عید  آمد و   سخت       در     هراسم

چون   سال   گذشته        بی لباسم

خیّاط     محل      ندوخت        رختی

اندازه ی          هیکل            قناسم

در     چنبر     مشکلات     خم    شد

یکدفعه      کمر      شبیه       داسم

چون     مبل    شکسته پایه  و   تاج

افتاده   به       گوشه ی       تراسم

از    بیم       هجوم            میهمانان

در    خانه ی       مادری       پلاسم

عیدی     ندهم    به    خویش حتی

امسال       شدیدا   آس   و   پاسم

شاید    بدهم       به   قدر    کافی

کوهی    بود  ار       از   اسکناسم

همراه  شپش سه قاپ      انداخت

در     جیب     تهی   ز پول  ساسم

شمعی    به  مسیر زندگی نیست

جز    کلّه ی     تابدار    و    طاسم

در    مدرسه های            بزبیاری

عمری  است  که     مبصر کلاسم

بودم    ز  خواص  و  دهر  پنداشت

نامرد          کم  از    عوام    ناسم

بس   مشت  و  لگد    حوالتم   داد

هنگام         تشکّر      و    سپاسم

دائم      پدر     مرا            در  آورد

می گفت    که: من    هنرشناسم

پنداشت     منم        چغندر     قند

افشرد   و    کشید      هی ملاسم...

از     بام      تخیّلات           کشکی

افتادم   و       پرت    شد   حواسم

زان روست    که  در حیاط  هستی

یک   سقف   همیشه بی اساسم

شعرم    اگر    آبکی     اگر      نغز

در  جامعه    بوده        برگ  آسم.